Vol goede moed besloot ik zo’n 2 jaar geleden de Levenskunst Studio te starten. In mijn studio maak ik beelden voor bijzondere gebeurtenissen, zodat emoties tastbaar worden. Dat doe ik met veel liefde en aandacht. Het lukte me echter niet voor mijn droogzwemmer een vaste voet te vinden. Laten zweven op een pin in de buik deed me zeer. Hoog vanaf een duikplank voelde nog veel te eng. En voor planken, was ik ook niet klaar. Te snel.
Gisteren vond ik eindelijk de juiste vorm. Letterlijk en figuurlijk. Een kleine gedroogde pompoen, die al enkele jaren lag te wachten in mijn creatieve ruimte.
En wat past de zwemmer in combinatie met de ronde ‘voet’ goed bij mijn huidige situatie. In mijn studio ben ik nog veel aan het droogzwemmen, zoekend naar de juiste balans tussen droom en werkelijkheid, naar de balans tussen emotie en materie, naar de balans tussen binnen- en buitenwereld.
Het beeld laat nu goed zien en dat nieuwe wegen inslaan niet alleen betekent dat er een richting moet worden bepaald, maar dat er ook tijd en rust moet zijn om te oefenen en te balanceren. Ik zie en voel in al mijn vezels dat het beeld symbool staat voor het gezegde “oefening baart kunst”.