Ome Jan stierf vorig jaar. Hij werd 86 jaar. Verdrietig, maar dankbaar dat ik hem kort voor zijn overlijden samen met mijn zus mocht interviewen. Ondanks zijn dementie bleken zijn vroege herinneringen nog zeer levendig.

Zelf had ik maar één vraag, waarbij ik zorgvuldig naar mijn woorden moest zoeken. Ome Jan, was namelijk de derde uit het gezin die de naam Jan kreeg.

Zijn twee oudste broertjes waren beiden kort na hun geboorte overleden aan de Spaanse griep.

Ik vroeg hoe het voor hem als kind was geweest om dezelfde naam te hebben als zijn broertjes. Het leek mij namelijk nogal verwarrend.

“Och Herma”, zei hij “dat wist ik helemaal niet. Daar werd nooit over gesproken. Ik heb het pas veel later gehoord”.

Om vroeg gestorven kindjes te eren en het gesprek erover te kunnen voeren, maar ik nu kleine monumentjes. Rust zacht, lieve Jantjes.